"ΤΟ ΔΑΚΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΘΗΣΕΑ"

«Το 2004 ήρθε μπροστά στα μάτια μας αυτό το χρυσό δαχτυλίδι, τυλιγμένο σε κάτι που δεν περίμενε κανείς να φέρει ένα τέτοιο αντικείμενο, από μια κυρία η οποία εστάλη στην προϊστορική συλλογή του Μουσείου από τη διεύθυνση Ιδιωτικών Συλλογών του ΥΠΠΟ στην οποία απευθύνθηκε. Όταν το είδαμε αντιληφθήκαμε ότι πρόκειται για ένα αντικείμενο που έχει βαθιά αρχαιότητα και πολύ μεγάλη σημασία. Μας είπε ότι το είχε στην κατοχή του ο μακαρίτης πεθερός της, ο οποίος τη δεκαετία του 1950 το είδε να γυαλίζει μπροστά του στην περιοχή των Αναφιώτικων.

 «Η σφενδόνη, όπως λέγεται η κύρια επιφάνεια του δαχτυλιδιού, παρουσιάζει μια σύνθεση που αρχαιολογικά ονομάζουμε το άλμα πάνω από τον ταύρο ή ταυροκαθάψια. Ήταν ένα θέμα όχι σύνηθες για τους Μυκηναίους, που το φέρουν σε τοιχογραφίες και σφραγιδόλιθους, αλλά σπάνια. Συνήθως έχουν λιοντάρια, άγρια θηρία, μυθικά θέματα ή θρησκευτικές παραστάσεις. Για να αποτελέσει αντικείμενο παραγγελίας (σσ. όπως υποδεικνύει η τεχνοτροπική ανάλυση του θέματός του), σημαίνει ότι ο ηγεμόνας αυτός είχε μια προτίμηση που παραπέμπει σε μινωικό πρότυπο. Στους προγενέστερους δηλαδή ηγεμόνες. Οι πληροφορίες όμως που μπορούν να συναχθούν δεν σταματούν εκεί. Όπως το γεγονός ότι ο κρίκος του δαχτυλιδιού είναι χτυπημένος. «Θα πρέπει να έχει χτυπηθεί από τον τελευταίο άνθρωπο που το φορούσε στα χέρια του. Τα περισσότερα χρυσά σφραγιστικά δαχτυλίδια δεν βρίσκονται σε ανάκτορα, αλλά σε τάφους. Ήταν προσωπικά αντικείμενα και πιθανολογούμε ότι δεν άλλαζαν χέρια, αλλά κατέληγαν μαζί τους στους τάφους. Στις περιπτώσεις που αυτά έμειναν εκτός τάφου είναι τα κειμήλια. Ενδεχομένως, το δαχτυλίδι του Θησέα, αν όντως προέρχεται από τον Βράχο, να ήταν κρυμμένο σε έναν μικρό μυκηναϊκό θησαυρό.