Ο ΠΛΑΤΑΝΟΣ ΤΗΣ ΣΟΥΛΙΤΙΝΑΣ

- Ξήγα  μου γερο πλάτανε, που στέκεις στους αιώνες

που βρίσκεις κ’ είσαι θαλλερός που βρίσκεις και προκόβεις

ποια δύναμη σε γέννησε, ποια δύναμη σε στέκει

στα χρόνια που επέρασαν, τι είδαν τα κλαριά σου

-Στις ρίζες γάργαρο νερό, πηγή της δύναμής μου

οι βράχοι και τα χώματα με θέριεψαν, με τρέφουν

οι ανθρώποι με σεβάστηκαν, τα ζα με καμαρώνουν

και η γερακίνα στην κορφή, τον κάμπο να βιγλίζει

-Μολώγα γέρο πλάτανε, ένα καλό χαμπέρι

τι σ΄έκανε περήφανο, γιατι έχεις περηφάνεια.

-Τα φύλλα μου για γιατρικό τα παλληκάρια είχαν

με αρχηγούς  γερ-Αγγελή και γέρο Θοδωράκη

-Αυτά είναι τα παλαιϊκά, τα γράφει η Ιστορία

πες μας για τα νεώτερα, για σύγχρονα μαντάτα

 -Τι να σας πω μωρέ παιδιά, είναι πολλά τα χρόνια

η μνήμη πλιο δεν τα βαστά, το γήρας δεν μ’αφήνει.

-Μα στάσου! Κάτι μου ᾽ρχεται.., σαν να θυμάμαι κάτι!

στην Παναγιά τρεις δέσποινες  τάμα τρανό είχαν κάνει

Χρυσούλα και Βασιλική, Θοδώρα η πιο σεβάσμια

κ’ οι τρείς με δύναμη ψυχής, με πίστη φωτισμένες

Μαζί μ᾽αυτές συντάχτηκαν όλοι οι πιστοί Λαβδαίοι

βάλανε τάμα στην ψυχή, της Παναγιάς τον οίκο

παλι να κάνουνε λαμπρό, άξιο της Κυράς μας

τρανό καμάρι του Χωριού και της πατρίδας όλης.