Τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς

Τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς

στον όρθρο της Μεγάλης Τετάρτης, που ψάλλεται το απόγευμα της Μεγάλης Τρίτης, ακούγεται το περίφημο τροπάριο της Κασσιανής.

παραθέτω ένα ποίημα που εμπνεύστηκε ο Κωστής Παλαμάς με βάση το τροπάριο αυτό και την “αμαρτωλή” της ευαγγελικής περικοπής

.

«Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά

πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.

Μα, ω Κύριε, πως η θεότης Σου μιλά,

μέσ’ στην καρδιά μου!

.

Κύριε, προτού σε κρύψ’ η εντάφια γη

από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα

κι απ’ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή

σου φέρνω μύρα.

.

Οίστρος με σέρνει ακολασίας…Νυχτιά

σκοτάδι, αφέγγαρο, ανάστερο με ζώνει,

το σκοτάδι της αμαρτίας, φωτιά

με καίει, με λιώνει.

.

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά

τα υψώνεις νέφη, πάρε τα Έρωτά μου,

κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά

τα δάκρυά μου.

.

Γείρε σ’ εμέ. Η ψυχή μου πως πονεί!

Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν

άφραστα ως εδώ κάτου οι ουρανοί

και σάρκα επήραν.

.

Στ’ άχραντά Σου πόδια, βασιλιά

μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω

και με της κεφαλής μου τα μαλλιά

θα στα σφουγγίσω.

.

Τάκουσεν η Εύα μέσ’ στο αποσπερνό

της παράδεισος φως ν’ αντιχτυπάνε,

κι αλαφιασμένη κρύφτηκε…Πονώ,

σώσε, έλεος κάνε.

.

Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός

τ’ αξεδιάλυτα ποιός θα ξεδιαλύσει;

Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός!

Άβυσσο η κρίση».

.

Μα και στο ποίημά του «Νέοι Ανάπαιστοι και Ίαμβοι» των «Βωμών» πάλι ο νους του πηγαίνει στη βυζαντινή καλόγρια και ποιήτρια Κασσιανή και την υμνεί μέσω της αμαρτωλής γυναίκας του Ευαγγελίου:

«Με της Κασσίας καλόγριας

τα δάκρυα, τα τροπάρια

κλαίω, βρέχω, φιλώ τ’ άχραντα,

πόρνη, του θείου ποδάρια.

.

Ξεπλέκω ολόμαυρα ύστερα

μαλλιά, τα κρίματά μου,

για να σφουγγίσω τ’ άχραντα

ποδάρια του έρωτά μου»

.